Kardeşim, Ozan, Evren, Leyla beni oturduğum koltuktan kaldırmaya çalışıyorlar. Ben Leonard Cohen dinleyip kafayı çekmek istiyorum. Onlar Bodrum Mandalin’de Necati ve Saykolar diye bir grup var çok eğleneceğiz illa gidelim diye bastırıyor. Hiç istemiyorum ama pantolon giyerken buluyorum kendimi.
Gidiyoruz… Altlık yapmak adetten. Herkes extraları yolda içiyor. Saat 11 de giriyoruz içeri. Ben o akşam başka yerlerdeyim. Ben ordayım ama ruhum başka bir yerde. Saat 11 oldu kızımın uyku saati gelmiş ben onu uyutmam lazım yarın bale kursuna götürücem ne işim var ulan benim burada diyorum. Flash Back’ler, dejavular birbirini kovalıyor. Bir anda diğer arkadaşlarla birlikte 15 kişi oluyoruz.
Ben hala pek ortamda sayılmam. Necati ve Saykolar döktürüyor. Tam Ebru Gündeş’in “Biraz Asi Biraz Mavi” şarkısı başlayınca. “Eeee yeter” diyip çıkmaya yelteniyorum bir arkadaş durduruyor. Eğlence şimdi başlıyor diyor. Artık biranın etki alanından mı yoksa Necati ve Saykoların sarkastik sanatından mı bilmiyorum. Gerçekten o andan itibaren ruhum değişiyor. Ciguli’den, Orhan Baba’ya kadar her telden parçaya eşlik ediyorum. Sahne de mizah ile nasıl izleyici büyülenir o an anlıyorum.
Sabaha kadar eğleniyoruz. Konser bitmesin diye kendi kendime yalvarıyorum. Neredeyse herkes gidiyor ben ve Samet kalıyoruz Mandalin’de. Sabahın ilk ışıkları ile Barlar Sokağın’dan eve doğru yürürken hala “Biraz Asi Biraz Mavi” diye mırıldanıyoruz bir Barış Manço tripleriyle bir Athena tripleriyle bir Ümit Besen tripleriyle. Son bir özçekim yapıp evlere dağılıyoruz.
